Dutch

Voor vandaag wisten wij dat je allang naar de goede plek was overgestapt, want je ogen, normaal gesproken de kleur van luie zondagmiddagen, begonnen iets duisters te openbaren.

Die ochtend rook het huis naar zwavel en lood. Scherp en puur aroma. Je nam met je mee, het huis waar onze liefde leefde en een kind die jouw vlammende ogen droeg.

Dat was de leer van herinnering die mij nu in de steek zou laten bij het maken van het ontbijt van een stervende man.

Een Earl Grey thee voor een vroeg graf, die ik voor vijf tot ongeveer twintig seconden liet weken, gezoet met een halve theelepel suiker
en een druppel halfvolle melk, zodat de kleur van de thee op jou huid leek deze laatste dagen. Donker, dof, maar nog steeds onbeslist bleek.

Je handen waren zo koud als steen, misschien iets zachter, maar precies zo grijs als deze dag. In de stille momenten waren je ogen verlegen, je stem zachtmoedig en je bewegingen traag. Onze radio waar je aura vroeger leefde was nu een statische schaduw van zichzelf.

English

We knew you’d passed onto the other realm long before today, because your eyes, normally the colour of late-night caps and lazy sunday afters had started revealing themselves something dark.

That morning, the house smelled of sulphur and lead; Pungent and pure in its aroma. You took with you the home we’d lived in and loved on, and a child that bore your mischievous eyes.

Such was the doctrine of memory that would forsake me in making a dead man’s breakfast right when you needed it exactly how you wanted it.

Earl grey tea before an early grave left to soak for about 3/4 of a minute, sweetened with half a teaspoon of sugar
and a drop of semi-skimmed milk, so that the colour resembled your skin these last days. Dark, dull but still undecidedly pale.

Your hands were as cold as marble, maybe softer, less dense, but definitely as grey as this day had fore-spelled.
In these moments, your eyes were shy, your voice meek. And our radio, where your presence used to live now crackled and hummed in your absence.